عنایت امام رضا و زیبا ترین شکوفه بهار در آغوش ما

میوه دلم،زينب

اين اولين مطلبي هست كه من در سال جديد(1390 ه.ش) برات مينويسم.مثل هميشه عزيز جانم ،محمد،از من زرنگ تر بود و برات 2 تا يادگار نوشت.

مي خوام برات از شور و شوق سفر مشهد بنويسم از اولين بار كه به پا بوس امام رضا عليه السلام رفتي(البته وقتي تو دل بنده جا خوش كرده بودي به زيارت امام رضا اومده بوديم،5 ماهگي بارداريم بود تو ماه رمضان)،از طپش هاي دلم وقتي كه تو رو دادم تو بغل محمد عزيزم و با نگاهم هردو تون رو بدرقه كردم تا برسين توي حرم امام به این فکر میکردم که تو الان حقیقت امام رو میبینی و چون روحت به خاطر معصومیتی که داری خیلی بزرگه حقیقت امام رو درک میکنی و زیارت حقیقی مال توست نه من که با این باطن آلوده قدم تو این حرم گذاشتم.زينب جونم تو در خواب ناز بودي و من با امام حرف ميزدم،ميگفتم يا امام رضا به عنايت شما و به دعاي شما خداوند اين گل رو به ما عطا كرد پارسال همين موقع (آخر اسفند) اومده بوديم زيارت و من تو قلبم يه حاجت بزرگ داشتم و الان با دلي سرشار از شادي و شكر از شما ميخوام كه ضامن سلامت ظاهر و باطن زينبم باشي.از امام خواستم كه با نگاه كريمانه اش به تو كه ميوه قلبم هستي نظر كنه و مثل يك پدر مهربان برات دعا كنه.

زينب جونم توي اين سفر كه اولين سفرت بود مثل هميشه خانوم بودي،آروم و متين و با وقار و البته خواب ميبرديمت زيارت.

روز اول فروردین هم در حالی که زیبا ترین شکوفه بهار رو در آغوش داشتیم رفتیم به زیارت آقا و بعد از اون رفتیم فرودگاه و حدود ساعت ۱۰ شب به سمت تهران حرکت کردیم.